Czuję, jak wajcha między uszami zatacza na przemian koła i ósemki. Zgubiłam siebie gdzieś między zalanymi liściami uliczkami a zakrytym chmurnym światłem wejściem do sali od PO. Chodzę po ścianach, znoszę kwadratowo-trójkątne jaja, Ktoś Bardzo Ważny próbuje popełnić samobójstwo, a ja nie wiem czy mam tyle odwagi i rozumu by mu zabronić.
Dlaczego, och dlaczego nie mogę się zebrać, zamknąć na krzesło drzwi od lenistwa i napisać tej pieprzonej pracy na filozofię. Przecież obiecałam, że zdobędę pierwsze miejsce, i że Palacówka zaistnieje.
Pierdzielenie kotka w bambus.
Kiedy się tego zrobiło tak dużo, nie zezwalałam. Hej, czekaj, oddaj moje skupienie nad tą nieszczęsną ideologią! I powiedz swojemu kumplowi, żeby nie majstrował przy wajsze od mechaniczności, bo znowu zacznę się snuć. Ej, panowie, a wy dokąd! Ja jeszcze nie skończyłam! Holender jasny, sprężynki też zabrali... I dupa, nie obudzę się już. Zabrali ważności i zostawili kłębek dymu, jak zwykle.
I teraz muszę znowu odciąć sobie głowę i wywalić parę myśli, nodoczegotodoszło. Człowiek między własnymi uszami nie ma spokoju.
Miała być absencja od pixeli, ale jednak jestem uzależniona. Shithappens.
Ale czuję się lżejsza o starożytność.
I bogatsza o szesetną chęć strzału.
Whatever.
Ale i tak do końca października.
wtorek, 26 października 2010
niedziela, 3 października 2010
Niż emocjonalny.
Źle się dzieje w moim państwie, źle się dzieje. A raczej działo się źle i jest jeszcze gorzej.
Inaczej nie nazwę gorzkiego jak wody piekielne konfliktu, który to zaowocował trzema dniami prawie bezustannych spazmów, czterema dniami równego olewactwa, a który to teraz z bezczelnym spokojem spaceruje po chodniku zbudowanym z powszednich rozmów, mimo wszystko pozbawionych ziarna tego, co było, a czego de facto nie ma, ale przy tym tak powszednich, przyziemnych i prozaicznych, że aż boli.
Głęboko zakorzeniony Marazm jest bliski ocipienia z radości, a ja powoli czuję, jak psuje mi się krew. Powinny nastać zmiany na pewnej płaszczyźnie, ale owa płaszczyzna zamiast wymienić się miejscami z nową, po prostu przedłużyła swój termin ważności o kolejne smutne trzy lata. Mam tylko cichą nadzieję, że to ode mnie będzie zależeć, czy to będą kolejne lata Dramatu w Trzech Aktach, czy w czambuł nowe i marazmobójcze trzy lata.
A Nadzieja siedzi i zawija się w te sreberka.
Inaczej nie nazwę gorzkiego jak wody piekielne konfliktu, który to zaowocował trzema dniami prawie bezustannych spazmów, czterema dniami równego olewactwa, a który to teraz z bezczelnym spokojem spaceruje po chodniku zbudowanym z powszednich rozmów, mimo wszystko pozbawionych ziarna tego, co było, a czego de facto nie ma, ale przy tym tak powszednich, przyziemnych i prozaicznych, że aż boli.
Głęboko zakorzeniony Marazm jest bliski ocipienia z radości, a ja powoli czuję, jak psuje mi się krew. Powinny nastać zmiany na pewnej płaszczyźnie, ale owa płaszczyzna zamiast wymienić się miejscami z nową, po prostu przedłużyła swój termin ważności o kolejne smutne trzy lata. Mam tylko cichą nadzieję, że to ode mnie będzie zależeć, czy to będą kolejne lata Dramatu w Trzech Aktach, czy w czambuł nowe i marazmobójcze trzy lata.
A Nadzieja siedzi i zawija się w te sreberka.
Subskrybuj:
Posty (Atom)